Το ότι ο οργανισμός ο ίδιος προσπαθεί να απαλλαγεί από τον καρκίνο μέσω του ανοσοποιητικού συστήματος ήταν από παλιά γνωστό, τόσο από πειραματικά δεδομένα, όσο και από τις σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων που μπόρεσαν να αυτοϊαθούν.
Ήδη από τη δεκαετία του 1980, χρησιμοποιήθηκαν δύο ανοσοδιεγερτικές ουσίες, η ιντερφερόνη και η ιντερλευκίνη-2 για την αντιμετώπιση του καρκίνου. Και οι δύο ουσίες ενεργοποιούν το ανοσοποιητικό σύστημα και κυρίως τα λεμφοκύτταρα που γίνονται πολύ πιο δραστικά. Την εποχή εκείνη, ενθουσιασμένοι οι ερευνητές πίστευαν ότι είχαν βρει την απάντηση στο πρόβλημα του καρκίνου, γρήγορα, όμως, παρατηρήθηκε ότι παρά την έντονη διέγερση των λεμφοκυττάρων, η ωφέλεια περιοριζόταν κυρίως σε λίγους ασθενείς με μελάνωμα και καρκίνο του νεφρού.
Στη συνέχεια, αναπτύχθηκε εκτεταμένη κλινική έρευνα αναρίθμητων αντικαρκινικών εμβολίων. Αρκετά από αυτά απασχόλησαν τον Τύπο και απέκτησαν μεγάλη δημοσιότητα. Πάλι, όμως, παρά τους αρχικούς ενθουσιασμούς, ρήγορα διαπιστώθηκε ότι τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά. Ενώ η θεωρία ήταν σωστή, στην πράξη κάτι δεν πήγαινε καλά.
